Ze gingen zo van het Roemeense platteland de prostitutie in. Volgens de mensenhandelaren was Amsterdam het paradijs. Maar de meisjes werden er met vijf of zes tegelijk gedumpt op een woning, waarna ze tot op het bot werden uitgebuit. Dat blijkt uit een onderzoek van de Nationale Recherche naar de escortbranche.
Klanten die een prostituee bezoeken, moeten voortaan zelf uitzoeken of zij geregistreerd is en dus ouder dan 21 jaar. Dat wordt geregeld in de nieuwe prostitutiewet waar de Tweede Kamer 22 maart over stemt. Er komt waarschijnlijk een telefonisch informatiepunt waar hoerenlopers gegevens kunnen controleren. Wie dat niet doet, riskeert een boete van 7.600 euro als de vrouw minderjarig is, wordt gedwongen of slachtoffer is van uitbuiting. Critici vrezen dat prostituees onderduiken in de Veel vrouwen willen niet dat allerlei instanties kunnen achterhalen dat ze ‘in het vak’ zitten. Nu is dát hoofdzakelijk bekend bij de fiscus. Alle seksbedrijven moeten in de toekomst een vergunning hebben. Nu is in veel gemeenten niets geregeld voor escortbedrijven waardoor er weinig zicht (en grip) is op misstanden.
‘Heeft ze een grote koplampen?’ Is er veel planmuur nodig?’ Deze codevragen werden standaard gesteld aan Roemeense mensenhandelaars die prostituees aanboden voor de Nederlandse markt. Ze verkochten vrouwen alsof het auto’s waren. Als er een `aanhanger’ bij hoorde, een kind, leverde de prostituee minder op dan de gebruikelijke tweeduizend euro. Het zijn pijnlijke, tot dusver onbekende details uit een groot politieonderzoek naar mensenhandel in de escortbranche. Kenners waarschuwen al jaren voor misstanden. Die blijken moeilijk aan te tonen in deze mobiele, ongrijpbare sector. Maar nu is dat toch gelukt.
De mensenhandelaars ronselden jonge vrouwen op het Roemeense platteland, in de streek Botosani. `Die meisjes verdienen daar 200 euro per maand. Dat krijg je in Nederland voor één avond werk, zo werd hen verteld’, zegt Pel Timmer, teamchef bij de Nationale Recherche. Hij leidt het onderzoek naar de bende, dat in januari resulteerde in het uit de lucht halen van de site van het Amsterdamse Pleasure-escort.
Al snel ontdekten de vrouwen dat hun droom een nachtmerrie was, vertelt rechercheur Caroline, die liever niet met haar achternaam in de krant wil. `De meisjes moesten zes, zeven dagen per week werken voor escortbedrijven, ongeacht of ze ongesteld waren of een geslachtsziekte hadden. Als ze midden in de nacht thuiskwamen en er belde een klant, dan moesten ze weer op pad.’ De leiders van de Nederlandse tak van de organisatie waren de Roemenen C.A. en Gheorge 0. Ze klusten bij in de autohandel, een handige dekmantel tijdens gesprekken met hun leveranciers. A. en 0. brachten de vrouwen onder in een huis in Amsterdam, met vijf of zes tegelijk. Een meer ervaren prostituee regelde werk bij escortbedrijven.
Het was een hel. Vaak was er een soort bewaker bij, een prostituee die zorgde dat iedereen haar werktelefoon opnam’, zegt Caroline. de telefoon te lang liet overgaan, kreeg een boete van de pooiers. Die kreeg ook voor praten met meisjes van andere escortbedrijven, stiekem persoonlijke gesprekken voeren op je telefoon, je verblijfplaats prijsgeven en een relatie aangaan met een rI12 noem maar op. Een overtreding kost te je duizend tot drieduizend etu
Iedereen in huis kon je verraden.’ Een klant betaalde weliswaar 150 euro voor een uur, maar de prositituee moest 100 euro afstaan aan, het escortbedrijf en de chauffeur. Daarna eisten de pooiers 25 euro c Per klant bleef slechts 25 euro ov Dat bedrag verdween verplicht in`gezamenlijke pot’ van het huis, c de pooiers gebruikten om de htu eten, drinken en condooms van betalen. Soms hielden vrouwen weinig over om hun ‘boetes’ te doen.
De hoop veel te verdienen ble ijdel, aldus officier van justitie ner ten Kate van het landelijk park
‘Er is uitgerekend wat een meisje p jaar verdiende:m duizend euro.
‘Cindy’, vrouw uit het leven
De kick, het geld en de vrijheid
Ze denkt iedere dag aan stoppen. Het werkt als escort is zwaar en soms gevaarlijk. Maar Cindy is verslaafd aan de spanning Van de ene `blind date’ na de andere. Belangrijker nog: alleen op deze manier kan ze een ‘flink boven modaal inkomen’ verdienen. Cindy (`Dat is mijn werknaam’) reageert sceptisch op de nieuwe prostitutie wet, die misstanden moet voorkomen. `Klanten krijgen de plicht te controleren of prostituees een vergunning hebben. Nou, reken maar dat geen enkele klant me zou wegsturen als ik die niet had. Hij kijkt alleen of ik mooie tieten heb.’ Het is lastig om een interview te regelen mèt slachtoffers van mensenhandel in de escortbranche. Ze zijn te bang om te praten met journalisten, of ze hebben geen belang bij media aandacht. Dat kost tijd en schrikt klanten af. Voor Cindy ligt dat anders. Ze is geen slachtoffer, maar wil graag vertellen over de manier waarop de overheid met de branche omgaat en haar eigen, heftige ervaringen.
‘Ik ben zelfstandig escortondernemer, want ik wil kiezen wanneer ik klanten bezoek. Ik heb geen zin de helft van mijn inkomen af te staan. Wel laat ik me altijd vervoeren door een chauffeur, die buiten wacht en kan helpen als dat nodig is. We hebben een vaste afspraak: als ik bij een klant naar binnen ga, belt hij na vijf minuten en vraagt of alles goed is. Soms is dat niet zo, want ik heb geregeld klanten die kicken op geweld. Dan kan ik met een soort code laten weten dat hij alert moet zijn, of naar binnen moet stormen. Met een druk op mijn telefoon kan ik hem laten meeluisteren.’ ‘Er is veel mis in deze branche. Er zijn foute ondernemers actief. Maar die kun je niet afschrikken met regeltjes die niet te handhaven zijn, zoals een verplichte escort vergunning.
`Dit werk is heel lucratief, kwalificaties zijn nauwelijks nodig. Een telefoonnummer en een advertentie, dat is alles. Op internet komen mensen bijna overal mee weg.’ Ze heeft zelf wel een escortvergunning. ‘Ik heb een eigen site, de politie kan me veel makkelijker vinden. Toen ze dreigden met een boete, ben ik overstag gegaan. Ik moest 40 pagina’s formulieren invullen en 1.700 euro betalen, voor drie jaar. Dat doen ze zogenaamd om misstanden te bestrijden, maar toen ik aanbood kennis te komen maken, wilde de gemeente dat niet. Het is pure geldklopperij. Gelukkig kan ik het missen: voor een uur escortwerk krijg ik 150 euro, soms meer. `Geld was de reden om prostituee te worden. Ik was altijd gek op seks. Inmiddels ben ik verslaafd aan de spanning. Je moet een kronkel in je hoefd hebben, maar dit werk geeft me het gevoel dat ik leef. `Met een kantoorbaan weet je altijd van tevoren dat je zal thuiskomen. Als ik naar een klant ga, weet ik dat nooit. Ik ben continu aan het overleven.’ Veel mannen hebben twee gezichten. ‘Eerst zijn ze vriendelijk of beleefd, maar tijdens de seks neemt hun testosteron de overhand, dan gedragen ze zich lomp. lk roep soms: ‘hallo, ik ben er ook nog.’ Ze behandelen me als sekspop, dat is slecht voor mijn gevoel van eigenwaarde. ‘Ik heb al vier keer geprobeerd te stoppen. Maar dit is de enige manier om goed te verdienen. Toch is het een aflopende zaak, want ik ben al een paar jaar ouder dan 34. `Gelukkig heb ik veel klanten die mij kiezen omdat ik éen gesprek op niveau kan voeren. Zij boeken me voor een dinner date, 350 euro. Dan is seks vaak van ondergeschikt belang.’
