Burgemeesters en rechters lijken terughoudender met het uit huis zetten van mensen die drugs op voorraad hebben. De kritiek op deze woningsluitingen neemt toe. De pandemie maakte het bovendien lastiger om mensen op straat te zetten.
‘Wat er gebeurt rond woningsluitingen kan niet. De wet wordt anders toegepast dan de bedoeling was’
De rechter in Limburg zette vlak voor Kerstmis voorlopig een streep door het besluit van de gemeente Bergen om een moeder en haar minderjarige zoon zes maanden uit hun huis te zetten, omdat er bij een huiszoeking drugs waren gevonden. Agenten namen na een tip 23,8 gram hennep, bijna 28 gram amfetamine en negen xtc-pillen in beslag. In de keuken stond ook een weegschaal met plastic zakjes, vaak een aanwijzing dat er gehandeld wordt.
Burgemeester Manon Pelzer besloot de bewoners uit hun huis te zetten, een bevoegdheid die zij heeft op grond van artikel 13b van de Opiumwet, beter bekend als de Wet Damocles. In 2021 gebeurde het in de gemeente Bergen in totaal vier keer. Het doel is drugshandel vanuit woonhuizen een halt toeroepen. De grens ligt bij 5 gram softdrugs, iets meer dan vijf wietplanten of een halve gram harddrugs. Gewaarschuwd werd er niet: Bergen hanteerde het ‘one strike, you are out’ principe.
Wie op straat staat, moet zelf nieuwe woonruimte vinden. Maar in de door de Maas en de Duitse grens ingeklemde plaats was geen betaalbaar huurhuis te vinden. Bergen stelde de vrouw voor dan maar in Duitsland te gaan wonen of zich bij de daklozenopvang te melden. Dat ging de rechter te ver.
