De raadsvrouw heeft vrijspraak bepleit. Het primair en subsidiair ten laste gelegde kan niet worden bewezen. De verklaringen van het slachtoffer zijn op veel punten innerlijk tegenstrijdig en kunnen niet worden gebezigd voor het bewijs gelet op het arrest van de Hoge Raad van 6 juni 2017 (ECLI:NL:HR:2017:1017). De verklaringen van het slachtoffer zijn beslissend in deze zaak. Hij is de enige die heeft verklaard dat de verdachte hem zou hebben vastgebonden en mishandeld. De verdediging heeft verzocht het slachtoffer te ondervragen. Dat verzoek is eerder door de rechtbank ook toegewezen, maar het slachtoffer is op geen enkele uitnodiging voor verhoor bij de rechter-commissaris verschenen. Ondanks dat de verdediging het nodige initiatief heeft getoond, heeft zij haar ondervragingsrecht niet kunnen uitoefenen. Aan de verdediging is geen compensatie geboden voor het ontbreken van de ondervragingsmogelijkheid, hetgeen een schending van artikel 6 van het Verdrag tot bescherming van de Rechten van de Mens en de Fundamentele Vrijheden (hierna: EVRM) zou opleveren. De verklaringen van het slachtoffer worden overigens ook anderszins niet ondersteund door andere bewijsmiddelen.

Ook kan het meer subsidiair ten laste gelegde niet bewezen worden. De tenlastelegging verwijt de verdachte voorafgaande medeplichtigheid, terwijl de verfeitelijking daarvan duidt op gelijktijdige medeplichtigheid. Daarnaast is niet voldaan aan het vereiste van dubbel opzet. De verdachte heeft geen opzet gehad op het gepleegde grondfeit en op een eigen bijdrage aan dat feit. Tot slot kan niet bewezen worden dat de verdachte daadwerkelijk hulp heeft verleend. Het enkel niet beletten van een misdrijf is geen strafbare medeplichtigheid als er geen rechtsplicht tot ingrijpen is.